Kościół Katolicki obchodzi święto ku czci Najświętszego Sakramentu. W naszym kraju Boże Ciało jest uroczystością obchodzoną w ostatni czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego, jest to zatem święto ruchome. W Polsce to katolickie święto jest dniem wolnym od pracy.

Boże Ciało to uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Sakramentu połączona z procesją do czterech ołtarzy. Celem uroczystości Bożego Ciała jest uczczenie ustanowienia Eucharystii przez Chrystusa w czasie Ostatniej Wieczerzy.

Pośrednią inicjatorką ustanowienia święta Bożego Ciała była święta Julianna z Cornillon. Będąc przeoryszą klasztoru augustynianek w Mont Cornillon w pobliżu Liege, w 1245 r. miała otrzymać objawienia, w których Chrystus żądał ustanowienia osobnego święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Biskup Liege, Robert, po naradzie ze swoją kapitułą i po pilnym zbadaniu objawień postanowił ustanowić święto. W roku 1246 odbyła się pierwsza procesja eucharystyczna, w tymże roku zmarł biskup Robert.

Duchowieństwo za namową teologów uznało krok zmarłego ordynariusza za przedwczesny, a św. Juliannę oskarżono o herezję. Jednak kardynał Hugo z Saint – Cher po ponownym zbadaniu sprawy zatwierdził święto.

W 1251 r. Archidiakon katedry w Liege, Jakub, ponownie poprowadził ulicami procesję eucharystyczną. Został on wkrótce biskupem w Verdun, patriarchą Jerozolimy i papieżem, panował jako Urban IV.

Papież Urban IV ustanowił tę uroczystość bullą „Transisturus” i określił jako pamiątkę bardziej uroczystą i świąteczną w porównaniu z sakramentalną pamiątką, sprawowaną w codziennej Eucharystii. Ten sam papież używa w innym miejscu określenia: Święto Najświętszego Ciała Naszego Pana Jezusa Chrystusa. W językach europejskich nosi nazwy: w Italii – Corpus Domini, w Wielkiej Brytanii – Corpus Christi, we Francji – F’ete-Dieu, a w polskim Mszale Rzymskim z 1970 roku – Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, w języku potocznym zwana Bożym Ciałem.

W Polsce po raz pierwszy wprowadzono uroczystość Bożego Ciała w diecezji krakowskiej. Był to 1320 rok. Śpiewania z Ewangelii przy czterech ołtarzach pojawiają się w diecezji płockiej około 1430 roku. Kościół w Polsce w 1967 roku wprowadził nowe teksty procesji: teksty suplikacji, teksty Ewangelii związane z Eucharystią i orację kończącą.

Procesja w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej wyrusza z kościoła po głównej Mszy św. (sumie). Wierni, zgodnie z wielowiekową tradycją niosą feretrony (ruchome ołtarze), chorągwie kościelne, wezgłowia (poduszki), sztandary cechowe, dziewczęta sypią kwiaty, unosi się wonny dym kadzideł, biją dzwony, a śpiewowi pieśni eucharystycznych często towarzyszy często orkiestra. Procesja zatrzymuje się przy czterech ołtarzach.

Uroczystość Bożego Ciała w religijności polskiej ma duże znaczenie. Należy zaznaczyć związek Eucharystii w tym dniu z całym misterium zbawczym, paschalnym. Zakorzeniona nazwa Boże Ciało (chociaż Mszał Rzymski łączy Ciało i Krew Chrystusa) kładzie akcent na boskość Chrystusa. Procesje eucharystyczne, które w tym dniu wychodzą na ulice miast przypominają wiernym, że są zobowiązani do głoszenia Chrystusa, że religia nie jest “sprawą prywatną”.

Wielu katolików w szczególny sposób przygotowuje się procesji Bożego Ciała. Na trasie procesji domy przystrojone są zielenią kolorowymi sztandarami i chorągwiami obrazami z wizerunkiem Chrystusa, a ulicami miast podążają kolorowe tłumy wiernych. Najpełniej bogactwo treści związane z tajemnicą Bożego Ciała podkreślił Adam Mickiewicz:„Słowo stało się ciałem, ażeby na nowo twoje ciało człowieku, powróciło w Słowo”. I choć wśród polskich katolików słyszy się często krytyczne uwagi dotyczące “odpustowego” i “mało duchowego” charakteru procesji, tłumy podążające tego dnia ulicami miasta nie rzedną.

fot.parafia.piastów.pl

Zobacz również: