Gdy Francuzi odtwarzali nagranie z kwestiami w rodzaju „Witaj, słodziaku! Kto jest dobrym chłopczykiem, kto? Chodź do pańci!”, szczenięta reagowały pozytywnie i chciały się bawić. Jednak na dorosłych psach taki sposób mówienia w ogóle nie robił wrażenia – reagowały jak na normalną mowę.
Jak zaznacza prof. Mathevon, ludzie od tysiącleci mogli dobierać psy pod kątem wchodzenia w interakcje. W przypadku starszych zwierząt być może chodzi o większą wybredność – chętnie reagują tylko na osoby znajome.
Jedna z hipotez dotyczących specyficznego sposobu mówienia zakłada, że zaczynamy się tak wypowiadać reagując na „dziecinne” cechy wyglądu (tak zwany schemat dziecka) – zarówno dzieci, jak i zwierząt. Ludzie są „zaprogramowani” tak, by zauważać małe dzieci – jako bezbronne i podatne na zagrożenie, wymagają opieki, a przetrwanie gatunku zależy od naszego instynktu opiekuńczego. Do tzw. schematu dziecka należy nieproporcjonalnie duża okrągła głowa, duże oczy osadzone tuż poniżej środkowej linii twarzy, pucułowate policzki, wysokie czoło, zaokrąglone ciało a także jego miękkie pokrycie (dlatego lubimy pluszowe misie).
Jednak nowe badania wskazują, że do dzieci i zwierząt mówimy w specyficzny sposób nie tylko reagując na „schemat dziecka”, ale także aby wejść w interakcję ze słuchaczem, który nie mówi. W przypadku dzieci służy to przyciągnięciu ich uwagi oraz wspomaganiu nauki języka.
„Być może ta strategia jest stosowana w dowolnym kontekście, gdy czujemy, że słuchacz nie może w pełni opanować języka lub ma trudności ze zrozumieniem nas” – powiedział BBC prof. Mathevon.
Zdaniem ekspertów wyniki badań mogą mieć praktyczne znaczenie – na przykład dla lepszej komunikacji ze zwierzętami, w tym dla lepszego poznawania nowych komend podczas szkolenia psów. (PAP)
